Vandaag staat Hearst Castle op het programma. We slapen dichtbij in een motel. Na een goed ontbijt rijden we een kwartiertje. We dachten even een uurtje te kijken maar het is een hele tour. We moeten de bus nemen om het oprijlaantje te kunnen nemen. Dit duurt zo’n 20 minuten. Het enorme huis ligt boven op een flinke heuvel of bergje zo u wil.

De krantenmagnaat uit de jaren 20 en 30 wilde graag een klein dorp nabouwen in de renaissance stijl. Een enorm huis ‘Grand Casa’ , zijn huis, die de plaats van de kerk inneemt, een pleintje en dan 3 huisjes wat de gastverblijven waren. Een prachtig zwembad in de Romeinse stijl. Helaas zijn ze die aan het herstellen van lekkage, dus stond leeg. Maar niet getreurd er is ook een binnenzwembad à la de Romeinen. De bodem met echt goud en bladgoud in en op de miljoenen tegeltjes.

We hebben een rondleiding door het grote huis gedaan en de grote kamers bewonderd vol met kunst uit de renaissance tijd. Indrukwekkend. Daarbij ook een beeld uit het oude Egypte, je moet toch iets doen met je geld….

Het was de moeite waard in ieder geval. Deze man had veel geld en macht en kreeg veel beroemde mensen op bezoek in zijn gasthuizen. Het enorm grote land eromheen wordt nog steeds gebruikt als ranch.

Dan op weg naar Santa Barbara. In 1987 heb ik daar een maand of 9 gewoond, getraind en gestudeerd aan de UCSB. Leuk om dat weer eens te zien na 29 jaar. Mijn vriendin Annemarie uit die tijd woont daar nog steeds, dus we hebben bij haar en haar man 2 nachten vertoefd. We zij de University weer even gaan bekijken en Goleta Beach waar ik veel trainde. Natuurlijk ook State Street doorgelopen. Oude herinneringen opgehaald en lekker gegeten aan de haven van Santa Barbara. Heel gezellig.

Goleta Beach met UCSB op de achtergrond

Gezellig diner met Rob en Annemarie

Venice Beach

Aparte beleving Venice Beach. Hippie stijl, veel winkeltjes en natuurlijk de boardwalk die niet meer van hout is. Gekke mensen kijken…. Happy hour gegeten met een lekker biertje en wijntje.

Daarna tijd om een motel op te zoeken. Dat heeft even geduurd. Is best lastig zinder wifi. Maar ach. Gewoon beetje rondrijden dan vindt je altijd wel wat !

De laatste overnachting in Inglewood, LA. Dan ontbijten, nog even speciale Oreo red velvet cheesecake cookies scoren voor Lisa. En dan op naar LAX. De huurauto terug brengen waar ik een deuk in de achterbumper gereden had….Gelukkig verzekerd 😉

Inchecken, vervelen, deze blog schrijven, en op naar huis!!

Deze reis van International Swimming Hall of Fame tot mini vakantie was TOP! We hebben genoten!

Na een heerlijke nachtrust op ons gemak wakker worden. Ik werd vannacht wel 3x gebeld….moet even in antwoordapparaat aanpassen. Natuurlijk niet opgenomen. we zijn in Monterey. Het plan is eerst Fishermans Warf (die zit in iedere kustplaats hier) en dan het Monterey Aquarium bezoeken en dan verder op pad. Maarrrr….het is zomaar mooi weer! 

Na behoorlijke wandeling besluiten we walvissen te spotten. Kaartjes gekocht en hop op de boot. Wat was dat prachtig. Nu vinden wij varen op zich op de Oceaan al leuk maar we hebben bultruggen gezien. Twee paartjes. Wat bijzonder was dat. En ze kwamen zelf ook nog dichtbij….

Met heel wel zeehonden eromheen. Ook nog dolfijnen gezien. Lekker uitgewaaid en zo’n in ons gezicht in de auto de 17 Miles drive gedaan. Wat een geweld die Oceaan. Die Westkust is zo mooi. We dachten onderweg eten we wel wat. Maar dan moetje lang doorrijden hoor.

Vreder route 1 naar het zuiden. En het gaat maar doordien schoonheid. Je moet wel goed opletten met rijden hoor…het ravijn is dichtbij….Dat je niet de klif afrijdt.

Het plan om nog een stuk te wandelen ging niet door.   En het laatste stuk in het donker gereden. Je moet dus niet pas om 17.00 uur aan die route beginnen 😂

Eindelijk een plaatsje…San Simon.  Vlak bij Hearst Castle die we willen bezoeken. hehe eten….en een motelletje pffff.

Zondag ochtend 30 oktober

Farewell ontbijt met de meesten nog overgeblevenen. Met twee boekpresentaties. Ik heb er één gekocht ‘The Tree-Year Swim Club’ van Julie Checkoway. Een intrigerend verhaal arma kids Hawai die in 3 jaar Olympisch niveau haalden 1937 – 1940.

Jaap heeft een handdoek met de handtekeningen van de Hongaren bemachtigd voor Stan, dat is ook heel gaaf.

Koffer inpakken en op pad. Eerst naar Santa Cruz. Leuk plaatsje, rondgelopen in centrum. Veel winkeltjes en de pier opgewandeld. Scenic route gereden en op weg naar Monterey. Het regent inmidddels, bah. Even gerust in motel Days Inn en dinner in soort van hoofdstraat. Gezellig. We zouden eigenlijk naar de warff gaan, maar regende te hard. Dan maar terug naar motel. Je tv kijken en ik zit nu dit relaas op te typen.

Een deel van de inductie (pasten niet allemaal op de foto). Op de achterste rij de mgnificant 7 atrpolo heren Hongarije met coach, de broer van de verongelukte Camille Muffat, vooraan Sir Peter Heatly, Aaron Peirsol, Dara Torres, medaillon, Hilde James representatieve, Frank Forman en Monique

Zaterdag 29 oktober is ‘savonds de inwijding. Het lijkt op de uitreiking van Oscars … Prachtige hal vol met mooi gedekte ronde tafels. Jaap en ik zitten aan een tafel met iedereen die met pen waterzwemmen te maken heeft. Bet van International Marathon Swimming Hall of Game met haar dochter. Familie van Desmond en Chloe uit Australië die volgende week induceert wordt bij IMSHOF. Allemaal mooi gala aangekleed.

We beginnen met in parade opkomen van de Honoree’s. Ieder achter de eigen landsvlag. Het podium op en voorstellen aan het publiek.

Tijdens het diner worden we geëerd en inducted in de Hall of Game! Daarbij wordt eerst een filmpje getoond met beelden en het verhaal van de sporter en dan ‘de speech’. Hieronder volgen onze eigen opnames. Zodra ik de officiële foto’s en filmpje heb zal ik een aparte pagina creëren.

Dan de uitreiking

Uitreiking door Sandra van IMSHOF

Met Jaap en Donna, Olympisch kampioen 1960 en 1964!

Zo de eerste dag zit erop. De vrijdag hebben we gebruikt om bij te komen van de reis en 9 uur tijdsverschil. Verrassend was het wel om wakker te worden met heel veel berichtjes op fb omdat de Telegraaf een mooi artikel heeft geplaatst.

Bij het ontbijt halen we de Hongaarse waterpolo mannen er zo uit. Wat een kerels! 1.90 m is de kleinste… Zij zijn de ploeg doe tussen 2000 en 2008 alles wonnen op wereldniveau.

Vandaag San Jose in geweest. Als je honger hebt moet je daar zijn. Business stad in Silicone Valley waar je alleen kunt werken, eten en misschien ook nog een museum kunt bezoeken. Wel lekker rondgelopen en de airtrain uitgeprobeerd.

Het programma voor dit weekend 

Vanavond dus Awards voor mensen die heel veel voor de sport betekend hebben in organisatie, innovatie of begeleiding. Interessante mensen waaronder Glenn Miller uitvinder van Go Swim. Of iemand die leszwemmen in Amerika opgezet heeft.Zo super dat deze mensen geëerd worden!! 

In het programmaboekje staat iedereen uitgebreid. Zoals mijn aankondiging. Mooie samenvatting van het marathon gebeuren.

Bij de cocktail party speelt die jetlag nog parten. Een wijntje en een biertje en we vallen alweer zowat om.

Het diner hebben Jaap en ik genuttigd in het Levi’s stadium. Daaronder is een zeer goede grill bar. Lekker hoor!

Morgen een leuk vooruitzicht!

Bijna…nog een paar nachten slapen. Zaterdag 29 oktober is de ‘enshrinement’ in de International Swimming Hall of Fame (ISHOF). Ik reis daarvoor af naar Santa Clara, Californië

.

Wat deze eer en erkenning voor mij betekent kun je lezen in Wat is het effect van erkenning  of bekijk 

Het moge duidelijk zijn dat ik er trots op ben.

Op mijn facebook bericht kreeg ik heel veel leuke reacties waarvoor mijn dank. Enith Brigitta wees mij nog even op het feit dat er een speech gehouden moet worden. Dat zingt nu rond in mijn hoofd. Wat zal ik zeggen? Maar ik denk dat dat geen probleem zal zijn. Dan wil ik natuurlijk ook nog mooi gekleed gaan. Even kijken of ik nog een mooie jurk heb. Uiteraard gaat Jaap mee. Dat vind ik heel fijn, want alleen is maar alleen en iets vieren doe je niet in je eentje.

Waarom ben ik voorgedragen? Lees het HIER

Verder deze laatste dagen nog wat werk afronden en zorgen dat alles door kan lopen wat door moet lopen.

Donderdag gaan we op weg. Ik zal jullie op de hoogte houden via deze blog. Klik op ‘Volg’ bij  Follow blog, dan krijg je een mailtje bij het volgende bericht!

Go Strong!

Monique

After a long time doubting and looking for the right person, I found a translator for my book. My English is okay, but to translate a book is something different.

I was looking for someone who could feel my style and transform that into English. So I am excited and hope he will do the job like I think he will!!

Probably the translation will be done in one month, I will keep you posted ofcourse.

But if you already want to safe a copy, press the button Reserve a Book!!

RESERVE A BOOK

Het is eindelijk zover. Na lang wikken en wegen en zoeken naar een goede vertaler, heb ik die gevonden.

Het boek ‘Ontberingen vaneen marathonzwemster’ wordt vertaald in het Engels. De bedoeling is om er een e-book van te maken, zodat mensen over de hele wereld het boek makkelijk kunnen lezen. Misschien laat ik een paar hard copies drukken voor de echte liefhebbers.

Ik ben hier heel blij mee natuurlijk! Wil jij ook graag een Engels exemplaar? Misschien voor een bekende in het buitenland? Reserveer dan nu alvast een exemplaar.  Geef daarbij aan wat je voorkeur is: e-book of hard copy.

RESERVEER EEN ENGELS EXEMPLAAR

KOOP EEN NEDERLANDS EXEMPLAAR

Alvast veel plezier met lezen.

Mocht je nog suggesties hebben voor deze vertaalde versie, laat het mij hieronder dan weten. Dan kan ik dat nog verwerken… 

Go Strong!

Monique

De laatste dagen lees ik veel over het onderzoek en aanbevelingen voor de KNZB om het topzwemmen weer top te krijgen. En dan niet door een enkeling maar in de breedte in heel Nederland. ‘Wij’ waren altijd een top land in de wereld. Maar de magere oogst van de Olympische Spelen in Rio deed zwemliefhebbend Nederland schudden op zijn grondvesten. Ontslagen vielen bij bondstrainers en de technisch directeur kon ook opstappen. Er werd een commissie samengesteld die onderzoek ging doen naar de oorzaak van falende binnenbad zwemmers. Deze commissie komt hierna met 10 aanbevelingen voor de KNZB. Deze heeft deze punten ontvangen en zegt toe deze ter harte te nemen.

Aanbeveling 1: voer jaarlijks een adequate en allesomvattende evaluatie van het topsportprogramma uit. Meer in het bijzonder: evalueer op basis van ontwikkeling in plaats van alleen op resultaten (medailles).

Aanbeveling 2: geef de Atletencommissie een formele basis en middelen om in een mate van zelfstandigheid adequaat te kunnen functioneren.

Aanbeveling 3: houd de bestaande formele afspraak dat het bestuur en de directie niet direct kunnen ingrijpen in het topsportprogramma tegen het licht. Overweeg alle voor- en nadelen en (on)mogelijkheden in formele en materiële zin in samenspraak met de Atletencommissie, Technisch Directeur, NOC*NSF van de mate van autonomie van de topsportorganisatie. En zoek hierover eventueel de discussie met andere deskundigen.

Aanbeveling 4: voeg een sportpsycholoog toe aan de begeleidingsstaf voor een langere periode.

Aanbeveling 5: steek energie in het groepsproces van de begeleidingsteam dat meegaat naar grote toernooien.

 Aanbeveling 6: onderzoek alsnog de diverse factoren die een optimale prestatie hebben belemmerd die niet door commissie onderzocht zijn kunnen worden.

Aanbeveling 7: zet de ingezette cultuurverandering door en monitor deze vanuit het bestuur.

Aanbeveling 8: verken op welke werkwijze zwemmers die buiten de structuur trainen (binnen- en buitenland), optimaal begeleid kunnen worden. En verken tevens op welke wijze je daarop kan bijsturen of ingrijpen.

Aanbeveling 9: heroverweeg het kwalificatiesysteem. Aanbeveling

10: investeer in verbinding en relaties tussen bestuur, bureau en nationale selecties.

Mij interesseert vooral punt 4 en ook wel punt 5.

Ik heb regelmatig geroepen dat de mentale begeleiding onderschat wordt. Het af en toe doen van mentale oefeningen en praatsessies is niet genoeg. Het is juist belangrijk dat het hele traject die een topsporter doorgaat wordt doorspekt met mentale begeleiding. Niet alleen voorbereiding en de race zelf. Maar veel méér aspecten, zoals ik heb op genomen in mijn programma M.E.N.T.A.L. En ja dat betekent dus dat wanneer er een Olympisch traject uitgezet wordt tot 2020 er vier jaar lang ook Mentaal gewerkt moet worden. Ik noem het Mentale Fitheid. Ook al ben je mentaal goed en sterk, zorg ervoor dat je op het juiste moment helder, zeker en fit in je hoofd bent.

Deze weg is voor ieder weer anders. Hoe zit je nu in elkaar, waar liggen je zwaktes, waar liggen je sterke punten, waar liggen je angsten, waar liggen je zekerheden.  Dus een hapklaar programma door iedereen te volgen is lastig. Natuurlijk zijn er genoeg oefeningen of activiteiten die door iedereen gedaan kunnen worden, maar op welk moment?

Ik zou heel graag zien dat de Nederlandse zwemtop weer Wereldtop wordt. Dus ik hoop dat de KNZB serieus deze aanbevelingen door gaat voeren. Wanneer ik mijn steen kan bijdragen doe ik dat graag.

Ben je nieuwsgierig naar wat ik bedoel met Mentale Fitheid?

Klik hier voor mijn artikel ‘Mentale Fitheid’ en meer…

GO STRONG!

Monique

Na een zinderend Olympische optreden in Rio komt het open water seizoen tot een eind. Afgelopen weekend waren nog de ONK open water 5 en 10 km in Zeeland. En er werd in het buitenland gezwommen. Volgende week volgt nog de EJK in Italië. 

Pepijn Smits ging op avontuur in Lake St. John Canada, Lars Bottelier in Stari Grad en Marcel Schouten zwom in Italië Capri-Napoli. Een afstand van 36 km. “het is gewoon heel ver” zei hij over deze race.

Hoe is het om deze wedstrijd te zwemmen? Ik heb natuurlijk live meegekeken al verstond ik het Italiaans niet helemaal goed (KIJK HIER mijn Facebook live verslag van Capri Napoli 2016). Er is niet zoveel veranderd in al de jaren sinds ik er voor het laatst zwom in 1988. Ik neem jullie mee in mijn ervaring van Capri-Napoli:

Zwemkoers naar Napels

D

De marathon Capri-Napoli wordt in de tachtiger jaren gesponsord door de krant Il Matino van Lello Barbuto. Dus genoeg publiciteit. De route van drieëndertig kilometer (blijkbaar is het 3 km gegroeid in 2016?) lijkt simpel: van het eiland Capri naar het vaste land van Napoli zwemmen. Maar bij het vaste land moet ik om een boei met een vlaggetje erop zwemmen, om vervolgens langs de kust naar de finish te zwemmen. Dit wordt wel vaker gedaan zodat het publiek de zwemmers goed kan zien zwemmen. Zo’n oversteek is niet altijd gemakkelijk. Visueel is de finish niet goed te ontdekken vanaf zee. De koers wordt min of meer van te voren bepaald met behulp van een kaartje.

Jaap bekijkt de boel goed en moet op de boot met de pilot eruit zien te komen. De man is een visser. Bruin verbrand en een tanig kereltje. De volgboot is een kleine maat vissersboot of een grote vlet.

Mijn schipper bij Capri

De zon brandt, het heldere blauwe water van de Middellandse Zee is gelukkig koel. We gaan kijken of we de stunt van twee jaar eerder kunnen herhalen:

De start is vanaf het strand naast het haventje van Capri. Eerst starten de amateurs, dan tien minuten later wij, de professionals. De volgbootjes liggen al verderop te dobberen. Het eerste stuk na de start zwemmen we nog als langgerekt groepje richting Napels. De volgbootjes zwermen eromheen. Wanneer het veld wat uiteen gaat vallen zoeken de volgboten hun zwemmers op.

Jaap ziet dat de kopgroep vóór mij, een stuk of vier zwemmers, een andere koers zwemmen dan ik. Zij zwemmen richting haven zoals voorgaande jaren. Maar mijn Italiaanse stuurman beweert dat onze koers beter is, richting Fort. Hij praat met veel gebaren en roept Engelse kreten. Hij heeft gelijk. De finish ligt inderdaad op een andere plek als voorgaande jaren. Het laatste uur haal ik de mannen rap in. Helaas is hun voorsprong net te groot, maar ik eindig als derde overall en als eerste bij de vrouwen. Dus maar twee mannen voor mij en nog nooit zo dicht achter de mannelijke winnaars geweest.

Dit in mijn achterhoofd hebbende ga ik mij positief gestemd klaarmaken voor de oversteek. Ik sta met de andere deelnemers op het strand te wachten tot het tijd is om te starten. Ondanks dat ik een goede klassering wil, overvalt me op dat strandje, vlak voor de start, een zwaar gevoel dat ik nog nooit gehad heb. Ik denk: “gatverdamme, weer zo’n klere eind!”

Ik zet mij eroverheen en focus mij op de Middellandse Zee.

We gaan van start en ik positioneer mezelf in een groepje zwemmers. Het gaat eigenlijk helemaal niet lekker. Dit jaar ben ik niet zo goed getraind en dit is de eerste race van het seizoen. Ik had moeite om alles in mijn eentje te doen. En ik had ook niet de fut of het idee om iemand te zoeken die mij mentaal een schop onder de kont kon geven. Dat gold dan het zwemmen gaat al helemaal niet soepel. Ik zie de Vesuvius in de verte.

in een groepje zwemmen

 Ik zwem in de buurt van een paar Egyptische mannen en Renata Agondi uit Brazilië.

Ik haal haar in en vervolg de Egyptenaren voor mij. Ook Anita Sood uit India maakt het mij moeilijk om te winnen en zit mij op de hielen. Er ligt nog een vrouw voor mij, de Belgische Annemie Landmeters. Zij is tien minuten eerder gestart bij de amateurs, dus ik heb haar niet in het vizier. Helemaal niet op gelet.

Jaap probeert met de pilot een zo gunstig mogelijke koers te varen. De Italiaanse visser glimlacht en wil zijn eigen gang gaan. Normaal volgt Jaap zijn advies op. Maar het is anders wanneer je in een groepje zwemt. En bovendien lijkt het erop dat iedereen nu een goede koers zwemt. Geen rare fratsen dit jaar. Wel vermoeden wij dat onze pilot wil dat de Egyptenaren mij voorblijven. Italië en Egypte waren min of meer bondgenoten in die tijd.

Heel in de verte moet ergens de boei liggen. Hij is zwart-wit geblokt. Ik ben afhankelijk van de mannen op de boot. Ik zie geen sikkepit. Ik vraag geïrriteerd aan Jaap wanneer die boei nou eindelijk komt want hij zegt al geruime tijd dat hij in zicht is. Als ik opkijk zwem ik er bijna tegen aan!

Na het ronden van de boei ga ik op zoek naar de finish. Deze is ook weer niet erg duidelijk. Dertig meter voor de finish zie ik het dan toch, een rood Coca Cola bordje.

Ik heb deze race op plaatsing gezwommen, in ieder geval ben ik de eerste vrouw geworden. Maar na de finish blijkt dat Annemie Landmeters een snellere tijd heeft dan ik. Omdat zij eerder gestart is, hebben we haar in de wirwar van bootjes niet kunnen zien. Zij zou voortaan ook aansluiten bij de ‘profs’. Ik heb geen fijn gevoel over deze wedstrijd. Is dit dan het begin van het eind?

‘s Avonds bij de prijsuitreiking op het Fort wordt groots uitgepakt. Er is een uitgebreid banket en er zijn veel belangrijke mensen zoals voetballegende Diego Maradona. Hij speelt voor Napoli. Ik mag zijn hand schudden. Ik krijg twee flinke bekers en Italiaanse Lires. Die moet Jaap in zijn broek verstoppen want we moeten nog veilig naar ons hotel zien te komen.

Lees meer in ‘Ontberingen van een marathonzwemster’