Long live technology!

Steve Munatones and Ned Denison are interviewing a lot, or maybe all, honorees of the Intenational Marathon Swimming Hall of Fame. I was inducted in 1994. So now people can not only read and see facts, but also see and listen to the swimmers. Really interesting and inspiring to watch to all these honorees from all over the world!

In 2016 I was inducted in the International Swimming Hall of Fame. That brought even more honor and recognition for Marathon Swimming before FINA times.

Enjoy watching!

And let me know if you have any questions or comments.

Go strong!

Monique

Lieve mensen

Alles staat in pauze stand. Het Carona virus grijpt om zich heen. De mens moet pas op de plaats maken. Dat is niet leuk. Aan de andere kant tijd voor bezinning. We merken nu pas in wat voor waanzinnig tempo we leven. Alles moet snel en heeft zeker met geld te maken. Als je dat geld nu eens loslaat in je hoofd….wat gebeurt er dan?

Dit vergt op mentaal gebied best wel wat. Van laconiek naar paniek en angst naar berusting. En dan …

Ik dacht dat ik wel grote zorgen zou hebben over het financiële aspect van deze crisis. Mijn praktijk waar ik mensen help met communicatie, concentratie en mentale vitaliteit staat nu even on hold. Niet omdat ik dat wil, maar omdat mensen nu eenmaal even pas op de plaats maken, een andere focus hebben en geen behoefte hebben aan een nieuwe therapie of begeleiding. Dat betekent voor mij minimale inkomsten. Gelukkig wonen we in een geweldig land die financieel mensen kan helpen. Daar zit ongetwijfeld een limiet aan.

Doch ik ben gewend om flexibel te denken en te doen. Vanuit mijn leven als topsporter in een sport waar niet alles geregeld werd, maar alles zelf maar moest zien te klaren, heb ik geleerd om niet te strak te zijn in mijn leven. Verandering is leuk. Uitdaging hoort bij mijn leven. Op de één of andere manier maakt dat mijn zorgen een stuk minder.

Belangrijk is om vooruit te kijken. Kansen creëren of grijpen wanneer die zich voordoen. Niets komt zomaar aanwaaien. Wanneer ik nu alleen maar zou bedenken dat ik failliet zou kunnen gaan en mij daarop zou focussen, dan mis ik andere mooie kansen.

Daar is mentale kracht voor nodig. Kracht die ik van jongs af aan ontwikkeld heb. Ik ben mij bewust van deze gave en ook hoe ik andere mensen hiermee kan helpen. Luisteren, samenvatten, doorvragen. Mentaal fitheid gebruiken en de juiste mentale focus vinden om door te kunnen in deze tijd van tegenslagen.

Als voorbeeld alle topsporters die zich aan het voorbereiden waren voor de Olympische Spelen. De meeste reacties die ik lees in de media zijn die van opluchting en dat alleen de focus van datum verlegd hoeft te worden. Behalve voor die atleten die hadden willen stoppen na Tokyo. Wat doe je dan. Nog een jaar doorgaan of toch stoppen….Dat kan je niet zomaar beslissen. Daar gaat tijd overheen. Er zijn verschillende aspecten die opnieuw bekeken moeten worden. Krijg je spijt als je toch stopt? Of als je doorgaat, moet je teveel opofferen van de plannen die je gesmeed had?

Om zulke beslissingen te nemen moet je helder in je hoofd zijn. Rustig en in balans. Zodat je een keuze maakt waar je volledig achter staat.

Ik zal iedere vrijdag om 10.00 uur live op facebook aanwezig zijn om vanuit mijn achtergrond als topsporter en therapeut tips en tricks te geven en je vragen te beantwoorden.

Meldt je bij mijn site aan voor het volgen van mijn berichten !

Go Strong!

Het is weer voorbij. Wereld Kampioenschapen Open Water Zwemmen 2019 in Yeosu in Zuid Korea.

Vorig jaar bij de Europese Kampioenschappen heerste Nederland nog met gouden medailles behaald door Sharon van Rouwendaal, Ferry Weertman en de team relay. Hoe kan het nu dat bij de Wereld Kampioenschappen geen enkele medaille behaald wordt? Ik las ergens in een krantenartikel dat het zou komen doordat eerder de zwemmers liefhebbers van sloten, rivieren en oceanen waren die vrolijk ronddobberden en dat er nu steeds meer 1500 meter specialisten uit het zwembad meedoen. Wow…hoe pijnlijk is dat voor al die Wereld Kampioenen en Olympisch Kampioenen die  Nederland rijk is. Wat een onnozele conclusie van een meneer achter een bureau, zowel Sharon als Ferry komen uit de chloorbak!

Maar goed wat is er dan aan de hand bij die belangrijke 10 kilometer. De één had studieverplichtingen waardoor hij een paar weken minder kon trainen, de ander is al een half jaar geblesseerd, weer een ander mocht niet starten want stel Ferry breekt zijn been dan kan hij nooit meer kwalificeren, en de vierde is nog net een maatje te klein. En de estafette? Dat kan dan ook niet top zijn met deze vier.

Ferry moet zijn meerderen erkennen

Sharon tikt aan en moet wachten of het genoeg is voor plaatsing OS

Dan kan je stellen dat omdat het om Olympische kwalificatie ging en er maar 10 plaatsen te vergeven zijn, iederéén tot het uiterste gaat. De dood of de gladiolen. En dan kan je niet achterover leunen en vertrouwen op je eindschot. Dat was even schrikken voor de favorieten en staf dat inmiddels de tegenstanders hun tactiek hadden aangepast.  Gelukkig dan dat Sharon en Ferry genoeg in huis hebben en zich dan toch weten te kwalificeren. Pepijn en Esmee hebben nog een piepklein kansje volgend jaar bij de kwalificatieronde voor de overige plaatsen. Maar landen die nog geen deelnemer hebben gaan voor.

Bij de 5 kilometer werd Pepijn 21e  en Sharon 11e.

Dan was er nog de 25 kilometer waar Sharon zich heel wijselijk uit heeft teruggetrokken. Een pijnlijk schouder is niet handig met 5 uur zwemmen. Bij de mannen werd Marcel Schouten, die toch al heel wat jaren meedraait in de top, niet uitgenodigd om 25 kilometer te zwemmen. Dat mag alleen als je ook 5 of 10 kilometer deel neemt. Vreemd. De Bond gaat alleen voor Olympisch Goud en vergeet dat een Wereld Kampioenschap ook heel eervol is.

Tja en nu? Volgend jaar in Tokyo zullen Sharon en Ferry hun titel met hand en tand verdedigen. Nog niets aan de hand. Pepijn en Esmee gaan gewoon weer opnieuw de doelen bijstellen. Zo gaat dat met topsport. Natuurlijk een teleurstelling voor Nederland dat er geen medailles behaald zijn. De sporters hadden dat ook graag gewild. Maar als je je niet optimaal voorbereid kun je niet meer winnen, maar wel zo goed zijn om te kwalificeren voor een OS. Dat weet je dan ook weer. Leer ervan en ga verder. Voor nu M.E.N.T.A.L. cyclus:

M.E.N.T.A.L. cyclus van MoniqueWildschut – M4ce

• Mentale fitheid staat centraal! Nu mentaal optimaliseren en bijhouden tot en met de OS, dus gedurende het hele traject tot en met je doel,
• Establish: tactisch, technisch, fysiek en mentaal de nu nog te gane weg naar Olympisch goud uitstippelen,
• Now Go: ga van start met frisse moed na een goede periode van rust en bezinning .
• Trail:  het uitgestippelde traject bewandelen, alles wat nodig is beleven en aanpassen als nodig. Je moet je aan je plan houden, maar let op! Flexibiliteit is een must!
• Achieve: presteren in Tokyo, alles geven met een heldere geest en dan vieren!!
• Level Up or Leave:  weer bezinnen en door naar een nieuw doel of stoppen.

Die mentale fitheid wordt nog wel eens onderschat. Het gaat niet allen om het cognitieve en het denken, maar ook om emoties, zintuiglijke prikkelverwerking, de juiste spanning op het juiste moment, balans tussen lichaam en geest. Ik combineer verschillende technieken, helemaal aangepast aan de sporter.

Ik hoop dat de begeleiding daar ook naar is. Juist als het niet zo lekker gaat!  Anders kan ik wel helpen…

Go Strong!!

Monique

PS Eventueel kan ik eerst een M.E.N.T.A.L. boostcamp geven ter introductie.

This time my blog is in English. There is a numerous amount of publicity in Dutch about Maarten van der Weijden’s second try to swim nonstop 200 km, but in English not too much. So I am planning to give updates about this extreme long swimtrip along 11 cities in the Netherlands.

I will give the English updates through Facebook Live. Especially for all our Open Water loving friends all over the world. And you can ask questions then also. Maybe you already have questions, you can put them in the commend below. But if you want to see everything live, then you can click here to go to Dutch livestreaming of NOS tv-station .

But what and why is Maarten van der Weijden going to do?

He is going to do a second attempt to swim a famous Dutch skating route of 200 km. This loop goes along eleven cities where craziness of masses of people and festivities are to cheer on Maarten. This ’11 cities tour’ is very prestigious to skate, bike, walk,  row, canoe, kayak and swim by relay. But to swim solo nobody has ever done. Last year Maarten had to give up after 163 kilometers (124,5 miles), after 55 hours of swimming. Ofcourse they researched what happened, learned from it and now there are changes made. These are:

• do the distance in 4 days instead of 3 days
• so he can sleep more or longer on his airbed on the water when he needs it
• the time of the year now with the shortest nights Juli 21 – 24 instead of end of August. So more light, more people, more warmth
• new wetsuit with more protection against the water and better floating in legs and hips and a zipper for pooing (although he didn’t have to go last year)
• probably warmer water
• eat more frequently every 20 minutes instead of every 30
• also eat warm meals every day
•  Lots of people will join him during the swim. In every city contestants can join a distance of 500 to 2 km. There even is a group who will swim 2 km from every city (so they do 11 x 2 km). Instead of no one joining at all, last year the water was lightly polluted

Very accurate preparation !

And then the why. The main goal is to raise as much money as possible for research for cancer medicines. Last year he raised 5 million euro!!! for the Dutch Cancer Society. This year Maarten personally choose 11 cancer researches and later added 2 more. So all the money will go to those instances right away. Maarten himself will get nothing of that amount. He will earn his part with all the publicity around it also to pay for all this.

Well here is the planned timetable (ofcourse European time) of coming through the cities:

Well any way he will start in a few hours. The whether is very nice. Maybe Sunday and Monday too warm? We will see what happens then. Maybe he can remove a wetsuit or change. Changing can be risky because the skin is very week and thin. Let’s hope everything will go allright.

So if you want you can follow my FACEBOOK LIVE   (by clicking in the right corner if you are watching it, you will get a signal). Or else you can follow the live stream of Dutch tv station NOS

Go Strong!

Monique

Het is woensdag. Ik zit al twee weken met mijn linkerpols in het gips. Vanmorgen gelukkig lichter gips gekregen waardoor ik iets meer met de vingers van mijn gipshand kan. Ik denk “ik ga eens een blog schrijven. Dat is alweer zo lang geleden”. Dus ik zit nu aan tafel naar buiten te staren. Inspiratieloos. Ik wil wat schrijven maar waarover dan? Ik begin gewoon en zie wel. Net zoals vroeger toen het wel eens voorkwam dat ik ging trainen omdat het moest, zonder zin en op de automatische piloot. Vaak was zo’n training dan toch niet nutteloos. Er passeerde zich van alles in mijn hoofd. Gedachtes en ervaringen werden verwerkt. Zo chagrijnig als ik begon aan de training zo licht en opgewekt kwam ik het water dan weer uit. Fysiek was het misschien even niet zoals het bedoeld was, maar ach als je 3 à 4 uur per dag traint geeft dat niet.

Een raar fenomeen die hersenen. Ik plaatste vandaag ook nog een spreuk op facebook.

Ik zag ‘m voorbij komen en het sprak mij vandaag aan. Waarom eigenlijk? Ook ik heb wel eens de neiging om geluk van buiten te halen. Maar de hersenen en energiebanen bevinden zich binnen in mij. Je kunt je laten beïnvloeden door de buitenwereld, maar geluk creëren doe je zelf. Want wie beoordeelt dat je gelukkig of ongelukkig bent?

Je kunt geluk hebben als je een nare ziekte overleeft, een spannende wedstrijd of een loterij wint. Zo ook ongeluk of pech wanneer dat niet zo is. Maar dat is dan weer het verschil tussen (on)gelukkig zijn en (on)geluk hebben. Die moet je niet door elkaar halen! In het Engels is dat makkelijker: ‘happiness’ of ‘lucky’.

Ik had het ongeluk mijn pols te breken bij het uitglijden op de metrotrap. Ongeluk dat het een rottige breuk was. Ongeluk dat we net begonnen waren aan twee dagen leuk naar Rotterdam. Ongeluk dat ik net lekker op gang was met sporten. Maar ja dan weer geluk dat we twee stations van het Erasmus ziekenhuis waren. Geluk dat mijn rug, nek en hoofd helemaal heel zijn. Sterker nog geluk dat mijn 20 jaar durende rugpijn ineens over is. Geluk dat onze booking op de SS Rotterdam gratis gecancelled kon worden.  Geluk dat met vijf weken gips die pols (hopelijk) wel weer heel is. Geluk dat het gips twee dagen voor de bruiloft van mijn zwager eraf mag.

En ik ben gelukkig. Gelukkig met Jaap die aan alle kanten helpt. Gelukkig met twee kinderen die bezorgd zijn. Gelukkig met zoveel familie en vrienden die mij sterkte wensen. Gelukkig met mijzelf dat ik wegen zoek om bezig te blijven.

Nou zie je wel! Gewoon beginnen. Er komt altijd wel wat uit……GELUKKIG!

Go Strong en liefs

Monique

PS weet jij een onderwerp voor mij om over te schrijven? Schrijf het hieronder in een reactie!

Swimming marathons all over the world is one thing. Winning al lot of races is another. Publicity plays a big part in succes. And in every country it differs. Probably it is very different now a days. But for me it was nice to be noticed.

Like I discribe in my book Book Hardships of a Marathonswimmer in the chapter ‘Fans’

Fans

When in the 80’s I report at a match in Canada or Egypt, or wherever, everyone asks me for an autograph. The local fans obviously. The regional publicity involving the matches is always huge. Local sports heroes or other celebrities are invited to give some extra grace to the happening. I have met ice hockey professionals who were really famous in Canada, but probably unknown in the Netherlands. In Italy I got the chance to meet soccer hero Diego Maradonna! Before a race there are press conferences and parades across the city. Or you have to show up at a barbecue of the head sponsors of the match. I enjoy this. Being the centre of attention and feeling important. It’s nice to see that people appreciate you and think it’s impressive that athletes are able to swim such a long distance that fast.

In Atlantic City I’m invited by a Dutch chef who has a famous restaurant there: ‘Johan’s’. The restaurant has five stars! During the match I see him walking and cheering along with me. The route nearly passes his restaurant. He thinks this is great because he is so proud of us Dutchmen!

Immediately after the match in Magog I’m dragged out of the water and a microphone is pushed in my face. Often I don’t know which language I have to speak. Or I’m too tired and too dazed to think of all those languages. Moreover, my jaw- and mouth muscles are stiff from opening and almost closing my mouth for hours. Especially when the water was cold, it takes some time and effort to get my speech going. I try my best to be understandable and hope I’m speaking the right language. If I have to speak French in Canada, I just gibber a bit. Luckily, I can do it in English then. If you’re half dead or reasonably fit, it doesn’t matter. Even the better when you’re half dead, it makes for nice footage and hilarious texts!

Interview directly after the finish

 The office of La Traversée Lac St. Jean is in the little place Roberval, where the crossing of Lac St. jean is organized. At this office there is a museum which is completely dedicated to the thirty-two kilometres long crossing of Peribonka to Roberval. From 1985 until 1991 this was swim back and forth: Roberval-Peribonka-Roberval, a double marathon of sixty four kilometres. My name and pictures can be admired in that museum. It’s very cool to see yourself that large on a movie screen and to see your pictures hanging on the walls. It makes me proud and makes me realize that I’ve had some great achievements.

You want to read more? Go to Amazon.com or your countries Amazon and order quickly!!

Go strong!

Monique

It took a while, but here it is!! Especially for all my friends and openwater swim lovers all over the world! Enjoy this English version and let me know your experience!

You can purchase it through Amazon.com Or any other Amazon in Europe !! (Like Amazon.co.uk or Amazon.de etcetera) or Amazon Australia

Just enter the title!

Now also e-book at Kindle and Amazon !!

GET YOUR COPY HERE (USA)

OR HERE (UK)

OR HERE (AUSTRALIA)

Ofcourse here is a little preview. Read about my first English Channel crossing:

Twelve pilots are on the list of the English Channel Association (ECA). The ECA is the official organization you have to apply to. This organization guarantees the safety and makes sure the crossing is done according to rules and regulations. It is required to choose one of these twelve experienced fisherman as your pilot. Because there are more swimmers than fishermen, I am put on a waiting list for my preferred pilot: Val Noakes. Joke van Staveren, the best marathon swimmer of the world at that time, recommended me to her pilot and informed him that I’m a fast swimmer. Dad and I go by his house to meet with him and go over my race. We are received warmly with a cup of English tea with lots of milk. He places me as second on his list. He tells me that a reputable Canadian swimmer who is going to try a triple, Dover-Calais-Dover-Calais, has priority. She is planning on swimming across, back and across again. The agreement is that when there is a favourable weather forecast of thirty-six hours, which is needed for a triple, she can start first and when there is a favourable weather forecast of twelve hours, I am the first who is allowed to dare the crossing. I don’t like that very much, because the weather is beautiful and I want to go first. Lovely sun, little wind and an almost flat sea.

The training in the sea and harbour of Folkestone go smoothly. The day of the first possibility to cross approaches. Everyone is watching the weather forecast on TV. There is a favourable weather forecast of twelve hours. I immediately call my pilot. He tells me that the Canadian wants to start first anyway. She wants to set a good time and if the weather remains well, continue for a triple. I’m extremely disappointed, this was not the deal! But the pilot thinks the Canadian is better than me. She does have a state of service, to be honest. I am a nineteen-year-old rookie who hasn’t shown anything yet internationally. And the pilot has the last saying in this, he decides.

After twenty hours the weather changes. Wind force six to seven. The Canadian swims across and back, but doesn’t makes the triple. With the following tide, a day later, starting is not allowed because of the tumultuous weather which causes high waves. The following tide neither and the tide thereafter neither. Waiting. I’m getting more and more frustrated that I cannot start. Maybe the weather won’t calm in time.

Waiting, waiting and staying in shape.

After two days the wind settles down. It’s looking good, but the waves are still tumultuous on the sea. I still have to wait for another tide of six hours. I talk to other swimmers a lot and kill the time by staying in shape and swimming an hour twice each day. The other swimmers point me to the professional circuit. This appeals to me, because this way I can still do something useful with my half-finished swimming career, with my years of training. Finally, Val says there is still one starting chance left. The waves are still there. A chance on a fast time is not possible, but I’m here now and should better just swim it. That way, I’m one of the few who crossed the English Channel and my goal is accomplished. Besides, it’s a great honour. The last possibility approaches. In the middle of the night. At eleven o’ clock the springtide starts.

At twelve o’ clock I can start. Pitch-dark. A green fluorescent stick is attached to my bathing suit, as a marker. The water temperature is around sixteen deg degreesi8rees Celsius. From Dover Beach I walk into the water and swim as fast as I can to the floodlight of the fishing trawler. I have never swam in the dark before. It’s actually kind of scary, outside of the reach of the floodlight I don’t have any reference point at all. Just swim. The light shines into my eyes all the time. I can’t see anything. I’m scared to death that I will end up outside the light and get lost in the great, dark sea.

Suddenly I see that the moon is shining. It’s a full moon. It feels like I’ve got company, sort of a buddy. I like it and say hi to the moon. The moon changes position. In the beginning it is small, bright and behind me, after five hours it is big, yellow and in front of me. It gives me the idea I’m swimming from one to another point. A reference. A huge mental benefit for me. The waves are still brutal, choppy. The little, choppy point-waves make me heave up and down fast. It makes me sick. Don’t complain, I say to myself, just swim on. We did not pay this amount of money for nothing and this is my chance to put myself in the spotlight. Maybe, the sea sickness will get better later. It didn’t. The pilot and my father have a solution. I have to swim on the other side of the boat. The waves are coming from my side. If I swim on the other side, the boat can break the worst waves. The problem is that I can only breathe on my left side with my crawl and thus should swim on the right side of the boat. On the left side I have to look out over the wide sea. Giving up due to sea sickness is not an option. I am going to try it. It’s indescribably scary to lie in the North Sea outside of the floodlight. I feel panic rising up in my stomach. What if they don’t find me again? I hold back a little bit and swim like crazy to get on the other side of the boat. In the meantime, the pilot moved the floodlight to the other side of the boat. He was right, the waves are broken by the boat just enough to not get seasick. It’s starting to get a little bit brighter outside. Even though I breathe on the left side, I can see the bottom side of the boat under water. This way I can stay on track. It isn’t desirable, but that’s the way it is. It’s good training to learn to breathe on the other side. The race continues.

It’s light and finally we see Cap Griz Nez rising up. I have to get on land. But where? Officially I have to get dry feet before the attempt is approved. I only see rocks and the waves are heavy. Climbing on the rocks could be dangerous, there’s a chance of hurting myself. Now what? A few more moments and I will crash into the rocks. From the trawler a dinky is deployed. The pilot and my father sail to me. They lift me out of the water before I crash. The official on the trawler sets the time: 8 hours and 44 minutes.

The last 100 meters the zodiac sails with me so I can come as close as possible to the rocks and then climb into the boat so I don’t crash into the rocks.

I made it! I am so proud. Although I still feel a slight disappointment because, in my experience, I could have broken the record if I was allowed to start a few days earlier. Achieving is so hammered into me, that settling down with less, is hard.

The zodiac takes me to the trawler to sail back to England. I have to hold myself on all sides to not fall over. I am amazed by what I see. Did I swim through these waves? The cold and fatigue get their hand on me now. With chattering teeth, I sit another hour on the boat back to Folkestone.

What should have been the end of my career, becomes the beginning of a new one. I have talked to lots of people here in England and I think it’s a rush to be good at long distance swimming. I realize I’m not that bad at all and can do way more than my trainer made me believe in the past. Above all it’s really fun to abide in this small, special word. A variety of people from all kind of countries. In the water competitors, out of the water friends. A taste for more!

GET YOUR COPY HERE (UK)

OR HERE (USA)

OR HERE FOR AUSTRALIA

Have fun reading it!

Tja pfoe Sven. Wat ontzettend jammer en ontluisterend.

Lees mijn artikel