Ik krijg een onderscheiding van de KNZB. Zevenentwintig jaar na dato. Hoe belangrijk is dit nog voor mij? Ik zal je zeggen dat ik het heel erg waardeer.

Het beoefenen van mijn sport op het allerhoogste niveau was voor mij een prachtig leven. Het bracht mij voldoening, vrijheid en geluk. Ik heb hard gewerkt, gedisciplineerd geleefd, heb ontzettend veel geleerd, veel mensen ontmoet op verschillende plekken van de wereld. En ja, uren en uren in het water gelegen. Ieder seizoen 4 tot 7 marathons gezwommen en 6x de wereldtitel in het circuit van WPMSA (World Professional Marathon Swimming Association) binnen gesleept. Zonder toeters en bellen, zonder ceremonie, zonder huldiging wegens dat feit. Gelukkig wel per wedstrijd al van dat hoor! Dus ik heb geen klagen. Het was gewoon zo. Lokale publiciteit en hier en daar in de landelijke krant lukte ook nog wel in de tachtiger jaren. En vermeldingen in de Zwemkroniek, hèt nieuwsblad voor zwemmend Nederland.

En toch… toch ontbreekt er iets. In de jaren na mijn afscheid van het marathonzwemmen stak het mij als ‘Sportman van het jaar’ op tv te zien was. Of hoe de geweldige prestaties van Edith van Dijk officieel gewaardeerd werden. Of de prachtige manier waarop Olympisch Kampioen 10 km open water zwemmen Maarten van der Weijden in het zonnetje gezet werd.

Wat is dat toch? Ik ben blij met mijn sportleven, maar heb altijd gedacht dat mijn titels niet zoveel voorstelden. En nu terugkijkend komt dat door geen erkenning te hebben gekregen van de officiële instanties. Zonder dat is het alsof ik illegaal bezig geweest ben. Dat maakt het op één of andere manier niet waar of zo. En dus sloot ik dat hoofdstuk af en ben een nieuw leven gaan leven met een fantastische man, twee lieve kinderen en een mooi opgebouwde praktijk.

Tot ik na een periode van depressie de mindfullness ontdekte en besloot een boek te schrijven over mijn sportieve leven. Dat werkte helend en ik durfde hardop te zeggen dat ik wereldkampioen was. En langzaamaan kwam het besef dat het afsluiten van die periode ook betekende het wegduwen van een deel van mijzelf.

Daarbij kwam ik later in een ondernemersgroep terecht waar ik liet vallen dat ik zesvoudig wereldkampioen was. ‘Nee je BENT het’ werd er tegen mij gezegd, en waarom niemand mij kent en waarom ik er niets mee doe. Tja ik kan publiciteit en gebrek aan erkenning de schuld geven maar zelf had ik ook niet veel gedaan zonder computers en sociaal media. Hoe kan ik nu op de voorgrond treden met iets van jaren terug?

Het resulteert nu dat ik mijn hart voor sport weer volg en alles wat ik geleerd en gedaan heb in mijn leven samen laat komen in een nieuwe uitdaging: het helpen van (top)sporters met het doorbreken van mentale blokkades zodat zij dun absolute top kunnen behalen. En het universum werkt mee. Ik ben geplaatst in de International Hall of Fame in Californië. De huldiging zal in het komend najaar plaatsvinden. Dit is officieel goedgekeurd door de FINA. En nu val ik dus officieel ook onder de KNZB en kunnen zij ook overgaan op onderscheiden.

En dat gebeurt even later ook met de Gouden speld.

WAT EEN HEERLIJK GEVOEL!

Ik ben dankbaar voor deze erkenning. Ik voel mij opgenomen bij de club van Kampioenen en kan nu met een legaal gevoel van trots melden dat ik ooit de beste marathonzwemster van de wereld was. En…dat de titel eeuwig blijft bestaan…..

Go strong!

Monique

Huldiging door de burgemeester van Velsen na de overtocht van het Kanaal

Een selecte groep zwemmers uit de Marathon Swimming Hall of Fame wordt nu geplaatst in de ISHOF