Ter nagedachtenis aan Petra Hillenius. Zij heeft definitief het water verlaten. Slechts 6 maanden na haar tocht door de Amsterdamse grachten overleed zij op 27 maart 2020 aan de gevolgen van ALS.Zondag 8 september 2019 deed ik mee met de Amsterdam City Swim. En nu vijf dagen later ben ik eindelijk geland en kan ik er over schrijven. “Hoezo geland” zou je misschien denken, het is toch gewoon een stukje zwemmen? Nou laat dat ‘gewoon’ maar gerust weg.Op het moment dat ik op social media las dat de inschrijving geopend was dacht ik “laat ik ook eens meedoen, gaaf zo in de grachten van Amsterdam zwemmen en 2 kilometer haal ik nog wel” . Bovendien vond ik het doel geld ophalen voor onderzoek naar de ziekte ALS heel nobel. Kanker onderzoek is ook nodig maar daar is al zo ontzettend veel geld voor opgehaald en veel onderzoek met goede resultaten behaald dat ik dat zeker ook gun voor mensen met net zo’n verschrikkelijke en dodelijke ziekte als ALS. Men weet nog steeds niet hoe het ontstaat en dus ook niet hoe het te behandelen. De overlevingskansen zijn nihil. Hard nodig dus.Twee dagen nadat ik mij ingeschreven had verschijnt er een promo filmpje voor de Amsterdam City Swim ( ACS ) en daarin spreekt onder andere mijn 40 jaar geleden clubgenote Petra Hillenius. Petraatje die zo ontzettend graag kletste en zeer goed schoolslag zwom. In 1982 toen Njord’59 ophield te bestaan overstapte naar HPC en in 1984 bij de Olympische Spelen in Los Angeles zwemt.Dat was wel even een schok. Ik had haar twee jaar geleden nog gezellig gesproken bij een lunch toch? Toch navragen bij haar en het blijkt zo te zijn. Meteen komt bij mij ook in gedachten de vader van een jongetje toentertijd rond 1980. Op een gegeven moment ging het gerucht dat hij alcoholist zou zijn want hij praat alsof hij constant dronken is…. hij bleek ALS te hebben en overleed geruime tijd later. Wie had ooit van ALS gehoord?Al snel ben ik niet de enige medezwemmer die Petra gaat ondersteunen. We kunnen allemaal in dezelfde wave. Onder leiding van John Machielsen ontstaat een whats-app groep en we gaan ernstig aan de slag met de voorbereidingen. Allemaal oud-zwemmers van Njord’59, HPC, de Zeeschuimers en uit het open water circuit, inclusief Petra.Het begon met ‘wanneer gaan we trainen’, of ‘wat is wel genoeg om te trainen’ tot ‘hoe kunnen we aandacht trekken zodat er lekker veel donateurs geld storten’. John organiseerde een artikel in het Haarlems Dagblad (onderaan dit artikel) welke veel aandacht trok. De bijpassende foto moesten we zelf regelen wat nogal lastig is voor bijna 30 mensen verspreid over Nederland en werkende. Maar we besloten gewoon met maar vijf mensen erop te gaan, want dat artikel moest er wel komen.

Toen was het de beurt aan ‘opvallen’. Laten zien dat we een groep vormen. Diverse eendjes zijn de revue gepasseerd en tenslotte werd het een mooie witte eend met rode hartjes. Tuigjes werden geknoopt en de eenden beschreven met de sponsors. Konden die ook stukje mee zwemmen.

het artikel in het Haarlems Dagblad

Ongelooflijk wat een binding we al hadden voordat we elkaar ook maar ontmoet hadden. En er kwamen er steeds meer bij! We verzamelden ons voor de start in de tent met koffie en snacks (uiteraard). Hilarisch hoe we elkaar soms niet herkenden, alleen met badmuts en bril op wel!De kwestie wel of geen pak/wetsuit ook nog. Het water is 18,3 graden Celsius en dus wordt geadviseerd om er één te dragen. Maar sommigen van ons zijn die-hards dus gewoon in badpak en zwembroek. Doch ter plekke gaan er twee stiekem toch een pak halen. Nou ja, waarom ook niet. Het wordt even emotioneel als Petra arriveert. Wat confronterend om te merken dat haar spraak nu minimaal is. Bij haar is de ALS als eerste in de tong geslagen waardoor praten en wellicht ook slikken moeizaam gaan. Maar sportief op en top en met zin om erin te duiken.

Stoere Petra arriveert

Dan is het tijd om naar de start te gaan. We zwemmen in wave 2 omgedoopt in de ‘Peet-wave’. We hadden een hele goede yel bedacht: 3,2,1 PEEEEEET !!! die we onderweg regelmatig ten gehore brachten natuurlijk. Eigenlijk is de tocht onbeschrijfelijk maar ik doe toch een poging. Na elkaar een boks te hebben gegeven en wijs gemaakt dat het zo koud niet is want de zon schijnt, moeten we toch te water. We gingen nog voortvarend van start. Doch na enkele minuten merken we al gauw dat het met Petra zo snel niet meer kan. Open water betekent dat er ook golfjes zijn, vooral als er heel veel mensen om je heen ploeteren. En dan krijg je wel eens een gulp water naar binnen. Voor Petra heel vervelend omdat slikken niet meer goed gaan en verslikken niet fijn is. Er wordt besloten om zijdelings ondersteuning te bieden zodat haar hoofd hoger ligt en kans op verslikken kleiner. En zo hebben we elkaar afgelost en ondersteund. Het voordeel hiervan was dat we extra konden genieten van wat er allemaal te zien is vanuit het water. We kwamen vanuit de haven Marine Etablissement Amsterdam (MEA) langs de Botanische tuinen en langs prachtige grachtenpanden, onder vele bruggen met heel veel mensen erop. De Amstel op en de Magere Brug onderdoor. Dat was helemaal een feest. John kreeg het voor elkaar dat de mensen op de brug een wave deden. Geweldig!

John met ‘3, 2, 1….’ en dan allemaal PEEEET!!! Hier de wave op de Magere Brug organiserend.

We hebben ook veel bekenden gezien onderweg. Allemaal aanmoedigen en zelfs de oeroude Njord’59 vlag was door Ad uit de mottenballen gehaald en opgehangen bij de Amstel.We gingen dus niet hard. Maar wat een lol hadden we onderweg. We gingen elkaar gewoon weer een beetje leren kennen. De kou deed ons helemaal niets! Zelfs zonder pak. Peet kon helaas niet praten onderweg, maar genoot toch wel. Zoveel respect voor haar doorzetten en hup gewoon ervoor gaan. Geen gezeur, elkaar even helpen en klaar.Het laatste stukje in de Keizersgracht hebben we gepoogd een erehaag in het water te maken met onszelf en de eendjes. Dat werd een beetje een zooitje maar de intentie was er. Door haar zonen begeleid het laatste stukje tot de finish. Wow wat prachtig.Uit het water was de verzorging tot in de puntjes. Eerst een mooie medaille, dan onder de “warme” douche door (ijskoud), een minihanddoekje met embleem heel handig om de drab af te vegen, slippertjes en een heerlijk badjas. Dan zo een hele gracht aflopen in Amsterdam. Alsof het heel gewoon is . Die toeristen keken hun ogen uit. Natuurlijk al onze fans die kwamen feliciteren onderweg. Toen weer met de pendelbus terug naar de start waar alles perfect was bewaakt en omkleden maar weer.Lekker een drankje en een hapje en een buffet voor de hongerigen. En heel veel napraten. Dan kwam het moment van naar huis gaan. Wel heel emotioneel om Petra gedag te zeggen. Kan je nagaan hoe het voor haar moet zijn….Hoe treffen wij haar de volgende keer aan? Heel veel sterkte Petra, we zullen je alle warmte en liefde blijven sturen via het Universum sowieso.PETRA WE HOUDEN VAN JE! SUPER HOE JIJ SAMEN MET ONS ZWOM, WE ZULLEN HET NOOIT VERGETEN!De belevenis van zwemmers van deze groep:

John Machielse: Lieve Peet, wat komt die k…ziekte eens dicht bij zo. Vroeger was dat idd kanker. Maar daar zijn tegenwoordig medicijnen voor. Nu is er o.a. een spierziekte als ALS waar potver nog niets voor is, niet eens genoeg geld voor onderzoek. Toen je vroeg of ik voor je de Amsterdam City Swim mee wilde zwemmen, was dat een ja. En wat Monique hierboven ook erg goed beschrijft, was de afstand zwemmen, geen wetsuit aan hebben eigenlijk…niets bijzonders. Het wij-gevoel wat wij als Petra Wave voor jou mochten hebben, dat was meer dan alleen die zwemtocht. Ik hoop zo van ganser harte dat ook jouw bijdrage afgelopen half jaar bij een onderzoek, (waar helaas die hoop geld voor nodig is, wat maar weer zo’n klein beetje lijkt te zijn) ook nog op tijd is voor iets goeds voor jou. Monique bedankt voor je stukje. 3 2 1 Peet! Any time xBabette van Loon: Het was zo’n bijzondere dag! Ik denk dat we ons allemaal vooraf niet gerealiseerd hadden wat dit teweeg zou brengen bij ons allen. We zouden gewoon een stukje gaan zwemmen. Maar het werd veel meer dan dat. Een groep sporters, met een deels gemeenschappelijk verleden, maar we kenden elkaar lang niet allemaal. En toch voelde het enorm vertrouwd en een verbondenheid die we denk ik nog lang blijven voelen. Juist door de heftigheid van het gevolg van de ziekte die zo pijnlijk zichtbaar werd, maar ook in combinatie met de lol die we ook hadden, maakt het zo bijzonder! Alle liefs en sterkte voor Petra. Ik hoop dat het haar ook de nodige kracht, liefde en verbondenheid heeft gegeven, zoals wij het ook voelden!Renee van Zandvoort-Steenbrink: Ontroerend en intens. Sporters met zo’n gemeenschappelijk verleden waarin we doorgaans voor onze eigen prestatie gingen was dat nu heel anders. Onder de indruk van Petra haar innerlijk kracht waar haar lijf dat door ALS niet meer geeft.’Koen Lucas: Mooi dat Petra zich zo kwetsbaar en tegelijk beresterk durfde opstellen om ALS-onderzoek te helpen financieren. Voor alle mensen met ALS, en dus ook voor Peet, komt de oplossing hoogstwaarschijnlijk te laat, maar dat heeft haar niet tegengehouden. Het was voor haar zowel een overwinning als een confrontatie. Gekmakend, intens verdrietig, inspirerend en ontroerend tegelijk.Ron Phaff: Petra heeft ons in een bubbel gebracht, rond haar rot ziekte in de Peet-Wave. Zoveel respect voor haar en de Bubbel-vrienden, we zijn er voor elkaar en leren elkaar na soms 30 jaar weer kennen. Je moet in de Bubbel zitten om het mee te maken, heel bijzonder en ik denk dat er niemand aan twijfelt dat we volgend jaar weer zwemmen en dat dan de bubbel sterker en groter is geworden. Op naar de Peet-Wave 2020.Manon Masseurs: Alles wat Monique hierboven beschrijft voel ik ook. Het was een beleving die ik in mijn hart meedraag. Wat was dat mooi! Als een team zwommen we daar! Er heerste broederschap, en we hebben met elkaar Petra Hillenius gesteund! Bijzonder om deel te maken van dit team.Sander Steenbrink: Zoveel respect voor Petra, dat ze het aandurfde om hier te gaan zwemmen. En dan de hulp accepteren die nodig was. Het geven van die steun brengt enorme voldoening. Een arm om haar heen, een bemoedigend woord, hulp bij het zwemmen en vooral donaties voor onderzoek naar therapie. De verbinding die we op deze dag hebben gevoeld gaat niet meer weg.Judith Weintré: Een ontzettend mooi stuk Monique, je hebt je hart laten spreken en ik denk dat velen van ons deze dag zo hebben meegemaakt.Ruben van Kesteren: Ik heb een dag beleefd die ik nooit had willen meemaken.Alexandra Worm: Elkaar 30 jaar niet gezien. Moeilijk hoe je je dan gedragen moet. Zeker als je weet dat Petra ALS heeft en daar nog geen medicijn voor is. In de voorbereidingen en in het water komt daar de verbroedering. Mijn hart staat open en is zo nu en dan soft, er lopen dan tranen over mijn wangen. Zwemmen is voor mij een eitje, dat was het voor Petra ook altijd. Ik denk dat we naast het geld dat we hebben opgehaald, haar ook een mooie dag hebben kunnen geven. Het is en was de moeite waard!Esther Boekelaar: Ik ben niet zo’n ‘schrijver’, mijn beleving zit van binnen…ik denk er aan als een warm bad, dankbaar dat ik dit heb mogen doen met Petra en nog meer mooie mensjes.Onno Joustra: Monique heeft in haar blog, denk ik, onze gevoelens perfect samengevat. De dagen erna werd ik veelal gevraagd hoe het gegaan was. Telkens weer raakte dat mijn emotionele snaar omdat we die zondag iets bijzonders hebben meegemaakt. Hoe een groep “bekenden van vroeger” samenkomt en zich als team presenteert met Petra als stralend middelpunt is hart verwarmend. Ik ben blij en trots dat ik erbij mocht zijn. Bedankt Team Peet.Belinda Lensen: Niets aan toe te voegen, je hebt het zo treffend be- en geschreven. Ik heb ‘m al gedeeld vanaf je website

Esther van Soest, Guus Razoux Schultz, Pepijn, Rene Bos, Marja Engel, Walder Halderman, Almaar van Kesteren en wie vergeet ik nog?: geweldig om jullie in ons team te hebben. Uiteraard kunnen jullie jouw bijdrage bij mij aanleveren (zet ik het erbij) of gewoon in de reactie plaatsen!!Sublime FM heeft een treffende samenvatting gemaakt van onze tochthttps://www.facebook.com/SublimeNL/videos/2354693994793000/