De tijdstraf van Max Verstappen die hem in Amerika een podiumplek kostte, deed mij denken aan de diskwalificaties van Churandy Martina op zijn 200 meter sprint die hem de zilveren medaille kostte bij de Olympische Spelen en later de Europese titel.

Met vier wielen over de rand voor Max en de kleine teen op de lijn voor Churandy. Super frustrerend natuurlijk. Het verschil is wel dat bij Max de hele Formule 1 racewereld op zijn kop staat en in de atletiek men het gewoon accepteert als een regel die is overtreden.

“Dit is niet goed. Maar zo zijn de regels.

Hoe werkt dat bij de atleten zelf. Er wordt gestreden op het scherpst van de snede, het allerbeste wordt eruit geperst. Het gaat goed, het gaat lekker, op kop, die ene kan nog ingehaald, superfocus, precisie, alles op alles….De euforie van een prachtig resultaat is daar. Grote blijdschap, onbeschrijflijk gevoel van voldoening, trots en emotionele ontlading.

Om dan na een kwartier te horen dat je perfecte race niet perfect genoeg was in de ogen van de jury. Teleurstelling, boosheid, gevoel van onmacht. Die rotcamara’s ook…

Helemaal vervelend is dat de overtreding zo minimaal is dat het  waarschijnlijk geen verschil had uitgemaakt wanneer het legitiem gebeurd was.

Doch voor iedere topsporter geldt dan uithuilen, opstaan en weer verder gaan. Dat moet. Keihard. Regels zijn er voor een reden. Laat de omgeving maar bakkeleien over de eerlijkheid ervan. Wanneer je als sporter er teveel bij stil staat zal dat de volgende races beïnvloeden. Zowel Max als Churandy bleven dicht bij hun eigen prestatie.

Max : “Dit is niet goed. Maar ik heb een superrace gehad”

Churandy: “Dit is niet goed. Maar zo zijn de regels. Voor Rio ga ik nog heel hard trainen”

Hieruit spreekt dat het bij deze supersporters niet alleen om

“Dat is niet goed. Maar ik heb een super race gehad”

het resultaat gaat. Het is de race zelf die de meeste voldoening geeft. Het gevoel dat je plan gaat lukken, dat alles klopt, dat het makkelijk gaat. Dat een regel ervoor zorgt dat het resultaat niet telt doet niets af aan de prestatie zelf. Er is een intrinsieke beloning die minstens zo belangrijk is als de extrinsieke. Maar dan moet je wel zeker van jezelf zijn. Zeker weten dat je het kunststukje nog een keer legitiem kan herhalen. Al is iedere race natuurlijk anders.

Zelfvertrouwen…daar draait het om!

Heb jij dat ook wel eens meegemaakt? Een superprestatie neerzetten die vervolgens wordt afgekeurd? Deel het hieronder en beschrijf dan meteen hoe je ermee omgegaan bent!

Go Strong!

Monique