Het gaat goed met de belangstelling voor mijn boek ‘Ontberingen van een marathonzwemster‘ . Zaterdag 18 juli ben ik op de Bosbaan aanwezig. Dus neem je boek mee, dan ik het signeren!! Te koop via boekscout of openwaterswimming club

Uiteraard zal ik een aantal exemplaren meenemen.

Alvast een voorproefje? 

heeeele zware trofee

Het begon op een dag dat mijn toenmalige trainer tegen mij zei dat ik maar moest stoppen met zwemmen. Gebrek aan mentaliteit en inzet was volgens hem de reden dat mijn carrière, of eigenlijk misschien wel het zijne, tot niets zou leiden. Ik was 17 en al acht jaar onder zijn bewind geweest. In die tijd super getraind op het gebied van techniek en fysiek. Misschien had hij een ander effect voor ogen. Hoewel behorend bij de beste trainers van Nederland, schoot hij op het gebied van mentale begeleiding tekort, wat mijns inziens leidde tot net niet tot de top kunnen brengen van zijn pupillen. Einde zwemloopbaan dan maar. Toch wilde ik als afsluiting Het Kanaal bedwingen. En uiteindelijk werd dat juist de start van een super geweldige carrière.
Die eerdere 8 jaren van 2 keer per dag trainen hebben een enorme fysieke basis en misschien ook wel mentale gehardheid gevormd voor de daarop volgende periode van 7 jaar met 6 wereldtitels.
Eenmaal in Engeland in afwachting van de oversteek van Dover naar Calais kwam ik terecht in wat toen het marathonwereldje werd genoemd. Een aanstekelijke sfeer van mensen die iets speciaals wilden verrichten. Al trainend en wachtend wordt er veel gepraat onderling en werd ik gewezen op het ‘profcircuit’. En dat leek mij wel wat. Kon ik toch nog wat nuttigs doen met mijn jarenlange arbeid en half afgemaakte zwemcarrière (ik had toch nog de Europa cup bereikt op de korte baan, gewoon in het zwembad). Na het bedwingen van Het Kanaal dook ik weer volop in training om daarna te starten in het internationale marathoncircuit. Het eerste seizoen heeft Joke van Staveren, marathonzwemster waarvan ik het stokje ging overnemen, mij geïntroduceerd in het circuit. Vooral mijn vader Ge Wildschut, hielp en begeleidde mij bij de trainingen en wedstrijden. De vele uren trainingsarbeid verrichtte ik gewoon bij mijn clubje Rapido’82 (sinds 2010 ZV Haerlem) en hier en daar bij een trainer bij andere clubs. In de zomer kon ik altijd terecht in het Haarlemse buitenbad de Houtvaart om in mijn eentje baantjes weg te ploeteren terwijl het bad werd schoongemaakt. En als de temperatuur het toeliet werd kanobaan Spaarnwoude mijn zwemvijver om de langere duurtrainingen te volbrengen.
Ik heb altijd geroepen dat ik wel een boek kan schrijven over alles wat ik met die marathons heb meegemaakt. Bij deze. Het heeft een grote impact gehad en heeft het nog op mijn leven. Niet fysiek maar juist mentaal. De fysieke discipline leidde uiteindelijk naar een heerlijke geestelijke vrijheid. Alle verantwoordelijkheid droeg ik zelf. Was die ook aan niemand verschuldigd. Ik reisde de wereld af om enorm zware inspanningen te leveren met altijd de drive om te winnen. Zwemmen om de afstand te halen heeft mij nooit bekoord. Het moest wel een wedstrijd zijn, een prestatie gemeten met andere ‘soortgenoten’. En als het geen wedstrijd was, zoals het Kanaal, dan maar wel het liefst het snelheidsrecord verbeteren.