Zwemmen in het buitenwater doe je nooit alleen. Behalve mensen bevinden zich natuurlijk ook andere levende wezens onder water.
En die kom je dan ook wel tegen onder weg.

Meest gangbaar en eigenlijk niet zo opvallend aanwezig waren in zoet water vissen als baarzen, karpers en alles wat erop lijkt. Bij helder en ondiep water zoals Lake Memphramagog kon je ze wel zien zwemmen tussen de planten. Ook allerlei kleine visjes die je langs ziet schieten of die af en toe langs je been of arm aait. Dan schrik je even vanwege het onverwachtte, maar die beestjes vinden ons natuurlijk enger dan wij. Soms had je wel eens een minivisje in je badpak. Arm beestje.
Eenden waren ook nieuwsgierig en zwommen soms een stukje mee, geinig.

De vervelendste waren wel kwallen eigenlijk. Soms hadden we geluk en zweefden ze een metertje onder het wateroppervlak zodat je er overheen kon zwemmen zonder ze te raken of kon je ze op tijd zien met helder water zoals bij Het Kanaal. Hoewel ik van andere zwemmers wel hoorde dat ze dwars door een kwallenveld moesten zwemmen, hoofd op als waterpoloër, en sprinten maar. Gelukkig heb ik dat niet hoeven doen.
Tijdens een oceantraining in Santa Barbara Californië, waar ik in 1987 een klein jaartje gewoond en getraind heb, ben ik ook eens in mijn nek gestoken door zo’n kwal met rode draden waar je zowat een brandwond van oploopt. Dagen last gehad ervan
Maar in Atlantic City bijvoorbeeld was het water zo dicht bij de kust troebel vanwege de zandbodem en wellicht ook wel vervuiling en waren de beestjes niet goed te zien. Daar heb ik dan ook wel fijn zo’n kwal in mijn gezicht gekregen. Dan moet je dus heel lang met een prikkend en pijnlijk gezicht doorzwemmen. Brrr afschuwlijk. Regelmatiger waren de prikken op armen en benen.
Daar had je ook vaak van die kleine druifjes kwallen, blubberachtige doorzichtige bolletjes. Voelt vies aan en ze gaan ook in je badpak zitten. Ze prikken niet, ze zijn vaak hier in de Noordzee ook met een bepaalde wind.

Een andere zeebewoner is de walvis. Die kwamen we tegen bij de oversteek van Grand Anse naar Paspébiac in de baai van Gaspée, Quebec. Ik heb hem dan niet echt van dichtbij gezien, maar de mensen op de boot wel. Die zagen hem water spuiten. Het idee dat zo’n kolos even verderop zwemt is toch wel spannend. Ook Joke van Staveren was daar, in een eerder jaar, vlak langs zo’n reus gezwommen.

Behalve levende waren er ook wel dode dieren. Zoals in Dendermonde België ooit een dode geit. Moest iedereen ogen druppelen toen ze uit het water kwamen. Of de Nijl in Egypte was ook zo’n bron van dood en verderf. Dode kamelen en koeien heb ik daar zien drijven. Toen men vertelde dat er zeer veel parasieten in het water op zoek waren naar levende lichamen heb ik besloten om echt dat gore water niet in te gaan.
En verder ruik je overal wel eens een dode vis.

Verder nog haaien, barrecuda’s , Manta roggen en aquariumvissen:

Cancun Mexico 1987, 35 km.
Deze wedstrijd vond plaats in de baai van Mexico. Toendertijd nog een jetset badplaats waar veel Amerikanen kwamen. Een prachtige kust met witte stranden en helderblauw water. De grote bombastische hotels neergezet met drugsgeld beweerden (boze) tongen.

Deze wedstrijd vond plaats in de baai van Mexico. Toendertijd nog een jetset badplaats waar veel Amerikanen kwamen. Een prachtige kust met witte stranden en helderblauw water. De grote bombastische hotels neergezet met drugsgeld beweerden (boze) tongen.

De plaatselijke bevolking woonde òf in het pitoreske plaatsje òf in hutjes met golfplaten dakjes. Rijk waren alleen de toeristen en hotelbeheerders. Arm de Mexicanen zelf.

Jaap en ik zaten in zo’n prachtig hotel, met airconditioning anders was het er niet uit te houden. Pfoe wat heet zeg. Het was nog eind augustus/begin september ook, dus midden in de zomer.

En als je er dan toch bent dan ook maar wat van de omgeving zien ook. We zijn naar Inka ruïnes geweest daar in de buurt en hebben gesnorkeld bij een prachtig rif. Dan zwem je echt in een aquarium! Prachtig gekleurde vissen en de mooiste koralen. Daar heb ik me nog gestoten aan vuurkoraal. Het litteken heb ik nog op mijn heup (of misschien nu wel weggetrokken?), gewoon verbrand. Dit was dan wel na de wedstrijd gelukkig. Verder hebben we nog een boottocht gemaakt door de moerassen en hadden ze ons bijna een appartement aangesmeerd, want dat was eigenlijk het doel van de boottocht.

Oja ik was daar voor een zwemmarathon.

De route was een driehoek van de jetset badplaats schuin naar een eiland, daar doorheen via een riviertje en dan weer recht naar de kust waar een grijs marineschip als keerpunt diende om vervolgens evenwijdig aan de kust terug naar Cancun te zwemmen. In totaal als je helemaal recht zwom 35 km.

De meest ongunstige omstandigheden voor Monique bijeen in deze wedstrijd. Erg zout en warm water van 28 graden, zeer sterke stroming welke tegen is op de terugweg, saaiheid alom, bloedhete dag met brandende zon.

De start was ‘smorgens vroeg, dus toen was het nog aangenaam. Voor een wedstrijd als deze smeer je je natuurlijk niet in met vet, maar wel met sunblock. Ik had toen goed spul wat gebruikt werd door surfers: Bull Frog.  En dan wat vaseline op de bekende schuurplekken.

Na de start gaan we dus op weg voor de eerste etappe naar het eilandje. Dat gaat best snel, we hebben lekker de stroming mee. Onderweg bekijk ik wat vissen. Er zwemmen van die mooie slanke glimmende vissen met een grote bek. Ik vraag aan Jaap wat dat zijn en volgens hem zijn het Barrecuda’s. Wist ik veel dat die ook gevaarlijk kunnen zijn. Deze waren in ieder geval okee, en zwommen gewoon hun eigen weg. Er waren ook wel haaien, maar de organisatoren verzekerden ons dat de ze weggehouden zouden worden. Die werden verderop lekker gevoerd. We hebben ze inderdaad niet gezien.

Na een uur of twee en een half kwamen we bij het eilandje aan. We zwommen een riviertje op dat door het eilandje liep. Godallejezus (sorry) heet hier. Geen zuchtje wind! Jaap werd zo’’n beetje gebraden op die boot.

Je stelt je dan in op een uur of 5 terug (3 x 2,5), maar dat liep dan even anders. Zoals gezegd hadden we heen stroming mee, dus wat hebben we terug? De tweede zijde van de driehoek was hij dan wat zijwaards tegen eigenlijk.

Ik zag heel ver in de diepte vleugels klapperen. Zeer sierlijk en prachtig. Mantra roggen. Heel veel waren daarvan. Het water was daar zo diep dat er niet veel andere vissen te bewonderen waren. Maar omdat je diep kon kijken leek het net of je geen steek vooruit kwam. Vreselijk je best doen om vooruit te komen maar je ogen nemen geen verplaatsing waar. Je hersenen zeggen dan dat je stil ligt. Hoe fijn is dat…… Ook boven water was niets te zien dan water en de volgboot dan.

In ieder geval was er toch nog wel wat hilariteit. Ik zwom met 2 Egyptenaren. Vanaf het eiland ging de route naar het grijze marineschip. Heb je weleens vanaf zee iets moeten zoeken met de kust op de achtergrond? Een grijs schip is dus niet te zien, ook niet met een verrekijker. In ieder geval nemen de Egyptenaren een iets andere route als ik. Zij gaan meer naar links dan ik. Maar wie zwemt er nu goed dan? Ik tegen Jaap zeuren dat we niet goed gaan, maar verder ben ik machteloos en moet ik maar bij de boot blijven zwemmen. Na een paar uur hoort Jaap ergens in de verte veel geschreeuw. Hij kijkt door zijn kijker en ziet de Egyptenaren stoppen en heftig ruzie maken. Vervolgens wijzigen ze hun route en komen weer mijn richting op. Die Jaap had het dus toch goed gezien, hij had in de voorbereiding gezien dat we richting bepaalde gebouwen op de kust moesten gaan.  Pas toen ik 100 meter van dat schip af was zagen we het. Die Egypenaren moesten natuurlijk ook via dat schip en nu lagen ze een behoorlijk eind achter mij. Ik hoefde ze alleen maar voor te blijven. Dat maakte het weer een beetje wedstrijd na uren alleen gezwommen te hebben met de roggen. De derde zijde van de driehoek naar de finish ging tegen de stroming, maar het was een kortere zijde dan die ellendige die ik net gehad had. Bovendien viel er nu wat te zien onderweg, namelijk de kust en de finish uiteindelijk. Uiteindelijk tikte ik aan na 10 uur 40 minuten en 33 seconden. De ruziënde Egyptenaren nipt achter mij. Ik was wel eerste vrouw, mar nog nooit zo ver achter de eerste mannen geëindigd. Warmte…bah…niets voor mij.

Uit het water komend had ik last van een zeer opgezwollen tong, ik heb nog een week alles zout geproefd. En ik kwam erachter dat ik mijn benen was vergeten in te smeren. Wow wat waren die verbrand zeg! Hele nacht met natte handdoeken erop.